Efendim yıllar yıllar önce bir 2019’un şubat ayının 24’ünde elim bir kaza sonucu tam “Sana meydan okuyorum hayat” dedikten 10 dakika sonra ilahi güç “Sen kimsin ki bana meydan okuyorsun“ demiş olacak ki ayağımı kırmıştım. Yıllardır kocaman bir platin ve vidalarla yaşarken oğlum ve annem her sokağa çıktığımda "yuvarlanmadan gel tamam mı" diyerek beni yolcu ediyorlardı.
5 Şubat 2024 pazartesi günü asrın felaketinin yıldönümü sebebiyle İskenderun’a geldim.
Sağ olsun Sarı Zeybekler Derneğimizin Genel Başkanı Nevzat Kurt ve dernek üyesi arkadaşlarım açılacak sergimizle ilgili tüm çalışmaları, hazırlıkları bitirmişlerdi. Ben sergi alanına gittiğimde yapılacak bir şey kalmamıştı. Sadece bir kaç şövalye yoktu. Onu da Nevzat başkanla Selahattin Deniz abimin atölyesinden almaya gittik. Giderken de dernek üyesi olan arkadaşlarımızdan Simay hanımın evinin önünden geçerken başkan sürpriz olsun diye, "balkona çık" diye aradı. Simay hanım "yanında kim var " diye heyecanla balkona koşarken balkonun camına kafasını çarpmış. Koca cam her yerinden çatlamış. Neyse ki arkadaşıma bir şey olmamış.
Sağ olsun illa bizi çaya çağırdı. İşimiz bitsin gelebiliriz belki dedik. Neyse işimiz bitti akşam arkadaşımıza gittik, sohbetti, çaydı derken güzel bir akşamın sonunda kalkarken Simay'a “Aman kendine dikkat et, yarın sergi açılışında bize lazımsın, lütfen sağlıklı gel” dedim ve oradan ayrıldık. Aşağıya indik, apartmanın önünde depremden kaynaklı çökmeler olmuş. Ve yine deprem sonrası Tedaş'ın da eksikleri sebebiyle bazı sokaklarda lambalar yanmıyor. Dışarısı evlerin lambalarının dışında zifiri karanlıktı. Apartman kapısından çıkarken kendi kendime “ay ayy” diye diye güya dikkat ederek yürümeye çalışırken, ben kafa üstü düşüp yuvarlandım ve yine “ay ayy” diyorum tabi ki yanımda konuşa konuşa yürüyen Nevzat başkanın karşı taraftan koşarak gelen bir genç “aman abla iyi misin” diye sorana kadar benim yerde yuvarlandığımdan haberi yoktu...
Genç gelince Nevzat başkan şaşkın bir halde beni arıyor, ben yerde debeleniyorum. Dizim, gözüm, burnum, gözlüğüm canımın acıması derken gülecem gülemiyorum da ama sahneyi görmeniz lazım..
Balkonda bizi yolculayan Simay ve oğlu hangi ara gördüler, hangi ara koştular bilmiyorum. Bu arada kendisine ve oğluna çok teşekkür ediyorum.
Sağ olsunlar Nevzat başkan, Oğuzhan ve koşarak gelen genç üç tane erkek beni kaldırmaya çalışıyor ben hala yerde kalkamıyorum. Elimi tutmuşlar, kolumdan tutmuşlar ama , hala yuvarlanıyorum, ayağa kalkamıyorum. Ama canım nasıl yanıyor anlatamam..
Neyse sonunda kalktım, bu seferde utanıyorum. Şaka gibi, sanki biri beni kaldırdı yere çarptı.. Olacağın önüne geçilmiyormuş. Oysa ki bu sefer meydan falan da okumamıştım. Ama yemişim bir halt yine ki ilahi güç yine kendini hatırlattı..
Yani anlayacağınız yine bir elim kaza sonucu neredeyse dizimi kırıyordum. Neyse yaralı ama komik bir hikaye daha çıktı bana ee size de anlatmazsam dilim şişer…
Yuvarlanma kaza tespit raporuma gelince; kırık bacağımın olduğu dizimde ezik ve yara, diğer bacağım mor, burnumda alın yazısı gibi bir iz gözlüğümün buruna gelen yerinde kırık..
Sanırım bu sefer güzelliğime nazar değdi..
Allah’ım kellik bir kadına bu kadar mı yakışır aman da amann..
Tamam tamam sustum
Gidip kurşun neyim döktürteyim bari...