Bağırıyorum! Bağırıyorum!
Peki ya...
Sesimizi duyan var mı?
Antakya-Halfeti karışık bir ailenin kızıyım. Evet babam Halfetili, annem Antakya'lı aynı zamanda annemin babasından gelen yani Arap kökenim de var. Dedem Beyrut'ludur. Her neyse çocukluğum gençliğim Antakya'da geçti. 1990 yılına kadar Antakya'daydık. Sonra Mersin'e geldik. Uzatmayayım Antakya’mız Hatay'ımız güzeldir. Her türlü kültürü içinde barındıran canım şehrim...
Hastalansan komşuların seni bir dakika yalnız bırakmaz. Cenazen olsa sen kalkıp yemekti çaydı uğraşmazsın. Alevisi, Sunnisi, Katoliği, Ermenisi kimi tanıyorsan ki kimden olduğu önemli değil herkes koşar acına..
Mesela; deprem Hatay’da değilde başka bir yerde olsaydı. Ben adım kadar eminim ki herkes elinden gelenin fazlasını yapardı.
Biliyorum çoğumuz hala kızgınız.
Çünkü deprem sonrası gerçekleşen seçimde ben de dahil olmak üzere Akp’nin yetersizliğine rağmen tekrar deprem bölgelerinden oy almasını hiç birimiz hazmedemedik. Oysa Onlar birkaç saniye içerisinde her şeylerini kaybettiler. Geleceğe dair hayallerini, umutlarını her şeylerini...
Enkazdakiler günlerce bağırdılar. "Sesimizi duyan var mı?" Diye. Ama kimse yoktu. Kendilerine yetmek zorunda kaldılar. Sırf bu yüzden oy vermezler hepimiz kurtuluruz bu düzenden dedik.
Ama seçim zamanı deprem bölgelerinde neler oldu hepimiz tahmin etmiyor muyuz? Yıkımdan çıkmış insanlardan çok şey bekledik belki de... Evet inanın bana ben de oy verenlere hala çok kızıyorum. Ama seçimlere inanmıyorum. İpler birilerinin elinde ve o ipler kimlerin elindeyse böyle olmasını istediler. Ve oldu!
Yani kim kazanmalıysa o kazandı.
Şöyle de bir gerçek var ki o da o insanlar çadırlar da o insanlar konteynerler de biz sıcak evlerimizde iken onlar yağmurda sular içinde kalıyor. Fırtına çıktığın da çadırları uçuyor. Ve hükümet hala tam anlamıyla gereken desteği vermiyor. Ve orada çocuklar, yaşlılar var. Ve bu insanların ihtiyaçları sadece depremden bugüne kadar olan süre için geçerli değil!
Gerçek anlamda yaşamlarını normale döndürebilecek imkanları olana kadar sürecek.
Biliyorum bu konuda duyarlılığını kaybetmeyen imkanlarına göre desteğe devam eden çok arkadaşım var.
Ben geceleri hem deprem korkusuyla hem orada ki çocukları yaşlıları düşündükçe uyuyamıyorum.
Antakya’mı, İskenderun’umu Hatay’ımı, depremden zarar gören yerleri düşündükçe uyuyamıyorum.
Peki ya siz!