Öyle bir dönemin içine düştük ki neresinden tutsan elinde kalıyor.
Yozlaşmış cahiliye dönemi yaşıyoruz.
Ne üdüğü belirsiz bir mekan içinde kayboluyoruz.
Sınırlarımız yol geçen hanı, ışığı gören geliyor. Geldikleri gibi gideceğe de benzemiyor. Çünkü karşılarındaki bir Atatürk değil..
Bambaşka bir şey, araplaşıyoruz, araplaştırılıyoruz.
Ağrıma gidiyor.
Ülkemin bu durumu canımı çok acıtıyor. Kendi milletimin emeklisinden, öğrencisine kadar mağdur edilmesine dayanamıyorum.
Kendi milletim, "ikinci çocuğu acaba doğursam mı, doğurmasam mı ?" diye düşünürken mültecilerin, sığınmacıların daimi üremelerini kaldıramıyorum.
Benim askerim şehit olurken onların sahillerde cirit atmasına cinnet getiriyorum.
Sınırlarımızın bu kadar serbest bırakılmasını hazmedemiyorum.
Bu savaş halinde olan bir millete kapılarımızı açıp destek olmak falan değil. Artık bu başka bir şey!
Sorduğumda "mezhep davası" diyorlar. "Alevi sunni davası" diyorlar. Biz de verdik o mücadeleyi, sağı-solu, alevisi sunnisi derken kardeş kardeşe kıydı. Silahlar sıkıldı. Bombalar patladı, darbe yapıldı. Yüzlerce insan öldürüldü. Onlarca insan asıldı. Ama kimse ülkede iç savaş var deyip ülkesini terketmedi. Terkeden varsa da biz bilmedik, görmedik..
Hatay’ıma el koyacaklar hissediyorum. Bu kadar mülteciye bu kapılar haybeye açılmadı.
Artık gitme vaktiniz gelmedi mi ?
Bu ülke benim, bu ülke bizim.
Artık kapıların kapanması gerekmez mi?
Ülkemde mülteci istemiyorum.
Ülkemde sığınmacı istemiyorum.
Ülkemde huzur istiyorum. Kimsenin kızlarımızı, kadınlarımızı, çocuklarımızı taciz etmesini istemiyorum.
Ülkemi rahat bırakın ve artık defolun gidin!
Nereye giderseniz, nasıl giderseniz gidin, ama ...... Olup gidin...