17 Nisan 2017..

Akşam saat 21:30 civarı benden kahve istedi... O saatte kahve istediği pek görülmemiştir.

Çünkü uyuyamaz, uyuyamazsa balığa gidemez. Ama o akşam kahve istemesinin başka bir sebebi vardı.

- ”Hep annenin falına bakıyorsun. Bu akşam da benim falıma bak!” dedi.

Yahu bakmaz mıyım? Kırk yılda bir benden böyle bir şey istemiş. Nasıl bakmam, nasıl kırarım onu...

Neyse kahvelerimizi yaptım. Sohbetti, televizyondu derken kahvelerimizi içip falları kapadık. Anneme:

- "Sen televizyonun sesini kısmazsın, en iyisi sen diğer odaya git!" dedim.

Onun bir kulağı az duyardı. Bu yüzden sesli ortamda rahat bakamazdım. Annem odaya geçtikten sonra hemen yanıma oturdu kulağını iyice bana verdi.

Dedim, “Uzun bir yol görüyorum. Biraz meşakkatli yorucu bir yol. Seni oldukça yoracak." dedim. "Çok ilginçti uzun yılan gibi kıvrımlı bir yol. Bu yolun sonun da seni ışıklı sonuna kadar açılmış kocaman bir kapı bekliyor. Ama çok güzel bir kapı. Yani o yorucu yolun sonunda o kapıya geldiğinde kendini çok iyi hissedeceksin, mutlu olacaksın." diye ekledim.

Güldü Muğla’ya gitmeye hazırlanıyordu, kardeşimin yanına torunlarını sevmeye gidecekti.

- “Doğru! Artık benim için hem uzun hem de yorucu oluyor. Ama o yorgunluğun sonunda çocuklar beni karşılıyor ya, işte o zaman ışıklar saçılıyor, etrafıma unutuyorum, o yolu da yorgunluğu da. Yani falın doğru, gideceğim. Ama bir isteğim var uçağa hiç binmedim. Beni uçakla gönderir misin, bundan sonra bir daha gidemem artık. Belki de son gidişim, yaşlılık, gideyim çocukları göreyim, balık tutayım. Muğla çok güzel, cennet gibi, son kez bir keyif yapayım.“ dedi.

- “Tamam Ulaş'la konuşur uçak biletlerine bakar, ayarlarım. Sen merak etme kızının bi denesi!" dedim, öptüm..

Çocuk gibi sevindi, nasıl mutlu oldu..

- ”Mayısta giderim, okul kapanınca onlarla arabayla gelirim.” dedi.

Ama ben o fala bakarken onun kadar keyifli hissetmiyordum kendimi. Bir huzursuzluk vardı, bir gariplik. Anlamasın diye belli etmemeye çalıştım. Ama rahat değildim. Sadece anneme:

-  " Fal beni rahatsız etti, hayra olur inşallah!" dedim.

O gece huzursuz uyudum, ertesi gün iş görüşmem vardı. Ben de ise bir gram uyku yok. Sabah annem hastaneye gidecek, kontrolleri var. Yok uyku bir gram yok. Gece saat 4 gibi uyuyakalmışım.

Sabah 8 gibi uyandım annem gitmiş. Baktım koltukta oturuyor. Televizyon açık seslendim:

- "Uyandım kuzum, şimdi çayı koyup yanına geliyorum, seni öpeceğim merak etme.” dedim.

Kuzum derim, evet o benim bebeğim gibidir, o yüzden...

Hiç tepki vermedi. Koltukta sağ tarafı kendini bırakmış, terliğin biri ayağından çıkmıştı. Yanına geçtim seslendim.

- ”Baba, babam düştün mü, ne oldu kurban olurum sana, ne oldu."

Ses yok; bakmaya, anlamaya tepki vermeye çalışıyor, olmuyordu. Onun yandan gülümsemesi vardır, ben çok severim. Yine yandan yandan gülümsemeye çalışırken, sol eliyle hafifçe yüzümü okşadı. Sonra da eli düştü... Çığlık attım:

- "Baba, baba, babamm, neyin var, ne oluyor!"

Sonra hemen 112'yi aradım. Annemi çağırdım:

- "Annem koş babam. Bırak tahlilleri, yetiş.."

Hastaneye giderken hayatımın ilk aşkını, dert arkadaşımı kaybediyorum sandım. Belki bıktınız benden, aynı şeyleri söylememden, yazmamdan. Babasını çok seven bir kız çocuğuyum sadece.. İşten eve gelene kadar "eve gelsin artık babam" diye dualar ettiğim. Boynunu bükse üzüldüğüm. Gözünün içi merhamet dolu, yüreği tertemiz bir adamdır. Belki de bu yüzden babama olan sevgim hep bir başkadır. Bir gün onu tamamen kaybedeceğimi biliyorum. Asla babasını kaybetmiş arkadaşlarıma saygısızlık yapmayı düşünmedim ama ben öyleyim. Doluyorum, taşıyorım. Bu şekilde anlatmayı seviyorum. Rahatlıyor, kendimi iyi hissediyorum. Kağıda dökmek bana iyi geliyor. Bu yüzden sizi rahatsız ediyorsam özür dilerim.

Yarın tam bir yıl sesini duyamadığım, konuşamadığım. Kızım demesini, "aney" diye seslenmesini özlediğim koskocaman bir yıl.

Yine de aldığı nefese şükrediyorum.

31.05.2018 tarihin de vefat etti. Onsuz altı yıl bitti...

#babamabideneme