Diyarbakır’ın bir köyünde, yedi çocuklu bir ailenin evindeyiz. Çocukların beşi 10 yaşın altında. İkisi 14 ve 16 yaşında. Ailenin bu en büyük iki kız çocuğu, küçüklerin bakımı ve ev işlerine yardım etmeleri için okuldan alınmış. Anne, “Eğitime önem veriyoruz ama başka çaremiz yoktu” diyor. Kız çocuklarından biri açık liseye kaydedilmiş ama ders çalışmaya zamanı yok! Evin en küçük çocuğu ölümcül bir hastalıkla mücadele ediyor. Anne bir yandan bu çocuğu hastanelere götürüp getiriyor, bir yandan dağ gibi ev, tarla ve ahır işleri onu bekliyor. Yedi çocuğun karnı nasıl doyacak? Elektrik sürekli kesiliyor, soba sadece bir küçük odada yanıyor, diğer odalar soğuk. Annelerin en büyük destekçisi kızları ve bu yüzden de eğitim haklarından mahrum kalıyorlar. Ders çalışmak yerine günlerini kardeş bakımıyla, bulaşık ve çamaşır yıkamayla geçiren kızlar, “Annemizin başka çaresi olsaydı bizi okuldan almazdı, okurduk mesleğimiz olurdu” diyorlar.

KONTEYNER KENTTE GÜN NASIL GEÇER?

Enkaz halindeki Hatay’ın konteyner kentlerinden birindeyiz. Erkekler nerede bilmiyoruz çünkü görmüyoruz. Ama kadınlar her yerde. Kimisi 21 metrekarelik evinin önünü temizliyor, kimisi küçük çocuklarını okula götürüyor. Yemekler pişiyor, temizlik yapılıyor. Köylerdeki okullarda görev yapan kadın öğretmenler, bir yandan kendi hayatlarını düzene koymaya çalışıyor bir yandan çoğu depremin psikolojik etkilerini hâlâ yaşayan çocuklara destek olmaya çalışıyor.Gaziantep Nurdağı’ndaki konteyner kentte kurulan anaokulu daha inşaat halindeyken kadınlar iş başvurusunda bulunmuş. Okulun temizliği vb. işlerini üstlenmek istemişler. Çalışanlar kadın, öğretmenler kadın, çocukları getirip götürenler, terapi oturumlarına katılanlar hep kadın.